تعیین ارتباط عوامل زایمانی و نوزادی با بهبود زخم اپی‌زیاتومی در زنان نخست زای بیمارستان امالبنین (س) شهر مشهد در سال 1392

مقدمه: تأخیر ترمیم اپی‌زیاتومی منجر به نتایج بد آناتومیکی، افزایش عفونت، کاهش عملکرد جنسی، اختلال روابط عاطفی مادر و نوزاد می‌شود، ولی تحقیقات اندکی در این زمینه انجام شده است، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط عوامل زایمانی و نوزادی با بهبود اپی‌زیاتومی در زنان نخست‌زا انجام شد. روش‌کار: این مطالعه همبستگی در سال 1392 بر روی 119 مادر واجد مشخصات پژوهش مراجعه کننده به بیمارستان ام‌البنین (س) مشهد انجام شد. اطلاعات مربوط به زایمان، نوزاد و مادر با پرسشنامه‌های مربوطه جمع‌آوری و ارتباط آن‌ها با بهبود زخم اندازه‌گیری شده با فرم ریدا در روزهای اول، هفتم، دهم و چهاردهم بعد زایمان بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون‌های کولموگروف اسمیرنوف، آنالیز واریانس یک طرفه، رگرسیون، اسپیرمن و پیرسون انجام شد.میزان p کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در روز 10 و 14 بعد از زایمان طول برش پوست (037/0=p، 026/0=p)، تعداد بخیه‌های با نخ دو صفر (042/0=p، 028/0=p)، میزان فعالیت منجر به کشش و فشار در محل بخیه‌ها (037/0=p، 048/0=p) و میزان نشستن (011/0=p، 030/0=p) با ترمیم اپی‌زیاتومی همبستگی معکوس و رعایت موارد بهداشتی (048/0=p، 039/0=p) با ترمیم اپی‌زیاتومی همبستگی مستقیم داشت. درد با ترمیم اپی‌زیاتومی در روز هفتم (015/0=p) و دهم (035/0=p) همبستگی معکوسی داشت. تعداد بخیه‌های پوست (012/0=p) با ترمیم اپی‌زیاتومی در روز چهاردهم بعد زایمان همبستگی معکوسی داشت، یعنی تعداد بخیه‌های پوستی بیشتر باعث تأخیر در ترمیم زخم اپی زیاتومی شد. نتیجه‌گیری: از میان تمامی متغیرها، برش پوستی وسیع‌تر، تعداد بیشتر بخیه‌های پوستی و بخیه‌های با نخ دو صفر، نشستن طولانی ‌مدت و ایجاد فشار و کشش در محل بخیه‌ها، درد شدیدتر اپی‌زیاتومی و عدم رعایت بهداشت باعث تأخیر ترمیم اپی‌زیاتومی می‌شوند. پیشنهاد می‌شود اهمیت این عوامل به پرسنل بهداشتی و مادران آموزش داده شود..